Σχετικά με την έννοια του επαναπροσδιορισμού..

Δεν υπάρχει πιο αλάνθαστο κριτήριο από το ένστικτο..

Και όταν αρχίζεις να νιώθεις όπως οι αρχαίοι, που ξέρανε να αναγνωρίζουν τα σημάδια και ξεκινάς να προσπαθείς να τα ερμηνεύσεις, αυτό σημαίνει μονάχα ένα πράγμα...ότι το ένστικτο σου τραβάει το μανίκι και σου λέει: "Ρώτα, μίλα, μάθε..".. 

Και αν σέβεσαι τον εαυτό σου και δεν θες να βλέπεις λιακάδες εκεί που συγκεντρώνονται σύννεφα, πρέπει να το πράττεις..

Εστω και εαν αυτό που θα ακούσεις δεν είναι αυτό που περίμενες...

"Επαναπροσδιορισμός".. Ωραία λέξη. Μεγάλη. Περίπλοκη. Δυνατή. Ικανή να εμπεριέχει δεκάδες ερμηνείες. 

Εγώ όμως είμαι συνηθισμένος άνθρωπος. Σχεδόν απλοϊκός. Και οι απλοϊκοί άνθρωποι δεν μπορούν παρά να αντιλαμβάνονται τα πράγματα ως τέτοια. 

Για μένα λοιπόν επαναπροσδιορισμός σημαίνει απλά.. ότι αλλάζω γραμμή πλεύσης γιατί συνάντησα σκόπελο μπροστά μου και αν θέλω να συνεχίσω το ταξίδι μου για να φτάσω κάποια στιγμή επιτυχώς στον προορισμό μου πρέπει να κάνω μια αλλαγή, μικρή ή μεγάλη εξαρτάται από την ανάγκη μου κάθε φορά, στη διαδρομή που ακολουθώ στο χάρτη μου. Ομως ο προορισμός δεν αλλάζει. Ισα-ισα που αυτός καθορίζει την πορεία κατά την διάρκεια του ταξιδιού. 

Δεν έχω να πω πολλά γιατί ένιωσα σαν να καθόμουνα πάνω σε ένα σύννεφο και ξαφνικά ένα τεράστιο διαστημικό χωνί, το ρούφηξε και εγώ...άρχισα να πέφτω προς τη γη...

Είχαμε ένα ρυθμό ταυτόχρονο, σαν τις ανάσες μας στον ύπνο που διαδέχονται η μία την άλλη γαλήνια...και ξαφνικά κοντοστέκεσαι, δίχως προφανή λόγο και μικραίνεις το βήμα σου παρόλο που γνωρίζεις πως θα μείνεις πίσω...

Και ξέρεις ποιό είναι το θέμα; Στο δικό μας το δρόμο...δεν γίνεται να προχωράμε παράλληλα αν δεν περπατάμε μαζί... Συντονίσου...για χάρη μας...