Κυρίες και κύριοι...υποδεχτείτε..ένα μεγάλο...μακρινό...φθινόπωρο..

Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Είναι μάλλον αυτός ο θολός οκτώβρης που μου συννεφιάζει την καρδιά και με κάνει να νιώθω ευάλωτη. Ισως είναι και το γεγονός πως όταν έχεις περάσει ένα τόσο σπουδαίο καλοκαίρι και βλέπεις μπροστά σου ένα ομιχλώδες - κυριολεκτικά και μεταφορικά - τοπίο κάπως...να...σαν να αποκαρδιώνεσαι..σαν να χάνεις την δύναμη σου..

Κάποιος μου έκοψε τα μαλλιά μου στον ύπνο δεν εξηγείται αλλιώς.. 

Καλά λέω εγώ πως δεν μου πάει καμία άλλη εποχή εκτός από το καλοκαίρι. Με το που άρχισε να κρύβεται ο ήλιος, σαν να ήρθε κάποιος και έσκασε πάνω από το κεφάλι μου μια γιγάντια μούτζα.. 

Και έχω και μετράω. 

Ενα πόδι που με πρόδωσε άσχημα εδώ και μια βδομάδα, με κάνει να κλαίω από τον πόνο σαν μικρό παιδί..και μου κατεβάζει τις άκρες των χειλιών μου από το παράπονο.. σαν να είμαι 5 χρονών και να αρνούνται να μου πάρουν το παιχνίδι που θέλω να αποκτήσω. 

Μια δουλειά που έφτασε να μου δημιουργεί απέχθεια πια...Πολλές φορές σκέφτομαι ότι σπάω κεφάλια σαν να είναι κορίνες του μπόουλινγκ και τους ξαπλώνω όλους κάτω... Ξυπνάω κάθε πρωί και σκέφτομαι...'Οχι Θεε μου πάλι...Αλλη μια μέρα της Μαρμότας σήμερα..και μετά σκέφτομαι όλους αυτούς που θα κάνανε τα πάντα για να έχουν μια δουλειά..και νιώθω τόσο αχάριστη που θεωρώ κάποια πράγματα δεδομένα.. 

Μια άλλη δουλειά που περιμένει στη γωνία και θα μπορούσε να αποτελεί μια ζαχαρίτσα για να βγάλω τον δύσκολο χειμώνα πιο εύκολα..αφού είναι κάτι που με ενθουσιάζει, φαίνεται ότι βάση ενός επουράνιου σχεδίου το οποίο μάλλον δεν μπορώ να κατανοήσω προς το παρόν...πάει να σκοντάψει τελικά. 

Η αγάπη μου. Ομορφη, μοναδική αλλά και τόσο μακρινή. Ασχημο πράγμα να νιώθεις ότι όταν πραγματικά χρειάζεσαι αυτόν που αγαπάς περισσότερο κοντά σου για να σε στηρίξει...αυτός απλά δεν μπορεί να είναι δίπλα σου ως φυσική παρουσία...Μερικές φορές δε ούτε καν ως τηλεφωνική...Μα είναι ζωή αυτή που σου στέλνει στο δρόμο σου αυτό που περίμενες πάντοτε, αλλά για να σπάσει πλάκα μαζί σου δεν σε αφήνει να το ζήσεις έτσι όπως θα έπρεπε ; 

Και όταν το πολυσκέφτομαι αυτό, νομίζω ότι κάποιος μου ρίχνει ξαφνικά μια κουρτίνα στα μούτρα. Και κυκλοφορώ σαν να έχουν παθει όλοι οι μύες του προσώπου μου παράλυση. Ανέκφραστη τελείως. Και βαριέμαι τόσο πολύ να απαντάω σε όλους όσους με ρωτάνε "Τι έχεις; Τι μούτρα είναι αυτά σήμερα"...γιατί έχω αυτά τα μούτρα. Μου την δίνει που δεν έχει προχωρήσει η επιστήμη ακόμη αρκετά ώστε να σε κάνει αόρατο όταν χρειάζεται, για να μπορείς να αποφεύγεις τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις, καταστάσεις, κ.λ.π.  

Ξέρω ότι δεν αποτελώ εξαίρεση. Ξέρω ότι στους περισσότερους μας έτσι συμβαίνει. Στερεύουν οι αντοχές μας. Νιώθω ένας σάκος του μπόξ. Οπου διάφορα πράγματα τον χτυπάνε. Μου είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές να τα περνάω όλα μόνη μου...γονατίζω...δειλιάζω...σηκώνω τα χέρια ψηλά και σκέφτομαι...δεν μπορώ να προσπαθώ να τα καταφέρνω άλλο μόνη μου..βοήθεια..ας με σώσει κάποιος...

Και ξεκινάς να κλαις...και να κλαις...και να κλαις...και αναρωτιέσαι μα καλά...αυτή η δεξαμενή δεν θα στερέψει ποτέ ; πόσο έχει ακόμη να βγάλει ; και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι το ίδιο με το πόσο είχε τελικά να βγάλει ακόμη..

Και όταν τελειώνει όλο αυτό το ξέσπασμα κάποια στιγμή...και το τσουνάμι των παραπόνων μου έχει πιά κοπάσει...πάλι με πιάνουν ενοχές που είμαι τόσο άδικη απέναντι στη ζωή μου...γιατί οκ...ίσως δεν είναι η πιο ζηλευτή ζωή του κόσμου, είναι όμως σε γενικές γραμμές μια υγιής ζωή, έχει πολλές σπουδαίες στιγμές, στολίζεται από όμορφους ανθρώπους, μου χαρίζει μνήμες που έχουν βαρύτητα, μου δημιουργεί συνθήκες και καταστάσεις που με κάνουν - στα νορμάλ μου - να θεωρώ πως το καλύτερο σενάριο δεν θα ήταν απαραίτητα και το πιο τρελλό...

Ειλικρινά το μόνο που θα ήθελα τώρα είναι να καθόμασταν σε αυτό το παγκάκι της φωτογραφίας..αμίλητοι αλλά αγκαλιασμένοι...