"Just like a star..

..across my sky,

just like an angel off the page, 

you have appeared into my life, 

feel like I'll never be the same.."  

Corinne Bailey Ray

http://www.youtube.com/watch?v=aMIaApFCLu8&NR=1

"When you are old..

"...and grey and full of sleep,

And nodding by the fire, take down this book,

And slowly read, and dream of the soft look

Your eyes had once, and of their shadows deep;

 

How many loved your moments of glad grace,

And loved your beauty with love false or true,

But one man loved the pilgrim soul in you,

And loved the sorrows of your changing face;

 

And bending down beside the glowing bars,

Murmur, a little sadly, how Love fled

And paced upon the mountains overhead

And hid his face amid a crowd of stars".

William Butler Yeats (1865-1939)

Πλάτωνος Συμπόσιον (ή Περί έρωτος ηθικός)

“..Εγώ τουλάχιστον δεν θα είχα ν' αναφέρω, τι σπουδαιότερο ευεργέτημα υπάρχει για τον άνθρωπο ευθύς από τα πρώτα χρόνια της νεότητάς του, παρά εραστής αξιόλογος και αγαπημένος παρόμοιος για έναν εραστή. Διότι εκείνο που πρέπει να κατευθύνει σε όλη του τη ζωή τον άνθρωπο, που θέλει να ζήσει μια ζωή ανώτερη, αυτό ούτε δεσμοί συγγενικοί είναι σε θέση να καλλιεργήσουν μέσα του τόσο άρτια, ούτε τιμητικές διακρίσεις, ούτε πλούτος, ούτε άλλο κανένα, όσο ο έρωτας..”

“…Έτσι λοιπόν ισχυρίζομαι εγώ, ότι ο Έρωτας είναι μεταξύ των θεών ο περισσότερο αρχαίος και ο περισσότερο σεβαστός και ο περισσότερο αποτελεσματικός για τους ανθρώπους σε απόκτηση προσωπικής αξίας και ευδαιμονίας και στη ζωή και μετά θάνατον..”

“..Aυτός είναι, που την εχθρότητα μας αφαιρεί, με οικειότητα μας πλημμυρίζει, αυτός ορίζει να κάνουμε μεταξύ μας όλες τις παρόμοιες συγκεντρώσεις και πρωτοστάτης βαδίζει στα πανηγύρια, τα χοροστάσια, τις τελετές.

Εξασφαλίζει μειλιχιότητα, αγριότητα εξαφανίζει. Δώρα χαρίζει της ευμενείας, δώρα αρνείται της δυσμενείας. Στοργικός, μαλακός. Των σοφών το θέαμα, των θεών το καύχημα. Ζηλευτός στους αμετόχους, θησαυρός για τους κατόχους. Της Απολαύσεως, της Ανέσεως, της Ευμαρείας, των Θελγήτρων, της Λαχτάρας. Του Πόθου πατέρας. Αγρυπνεί για τους καλούς. Αδιαφορεί για τους κακούς.

Σε κάθε κόπο, σε κάθε φόβο, σε κάθε πόθο, σε κάθε λόγο βοηθός, πολεμιστής, συμμαχητής και σωτήρας τέλειος. Όλων μαζί των θεών και ανθρώπων στόλισμα. Οδηγητής πανέμορφος, πανίσχυρος.

Αυτόν ν' ακολουθεί χρεωστεί ο κάθε άνθρωπος μ' αρμονικά υμνολογήματα, να ενώνει τη φωνή του στο τραγούδι του, που τραγουδά, και των θεών και των ανθρώπων όλα τα στήθη σαγηνεύει..”

Θερμόψυχρος καταιονισμός..

Εψαχνα τις ιδανικές λέξεις για να περιγράψω ακριβώς το πως νιώθω τελευταία

και ξαφνικά... 

απρόσμενα... 

η λεξιπενία μου μετατράπηκε σε ευγλωττία και οι λέξεις μορφώθηκαν και σκάσανε μέσα στο μυαλό μου σαν γιγάντια λυτρωτικά καψούλια... 

Ελληνική γλώσσα...σε ευχαριστώ για τον πλούτο σου...:-)

Σχετικά με την έννοια του επαναπροσδιορισμού..

Δεν υπάρχει πιο αλάνθαστο κριτήριο από το ένστικτο..

Και όταν αρχίζεις να νιώθεις όπως οι αρχαίοι, που ξέρανε να αναγνωρίζουν τα σημάδια και ξεκινάς να προσπαθείς να τα ερμηνεύσεις, αυτό σημαίνει μονάχα ένα πράγμα...ότι το ένστικτο σου τραβάει το μανίκι και σου λέει: "Ρώτα, μίλα, μάθε..".. 

Και αν σέβεσαι τον εαυτό σου και δεν θες να βλέπεις λιακάδες εκεί που συγκεντρώνονται σύννεφα, πρέπει να το πράττεις..

Εστω και εαν αυτό που θα ακούσεις δεν είναι αυτό που περίμενες...

"Επαναπροσδιορισμός".. Ωραία λέξη. Μεγάλη. Περίπλοκη. Δυνατή. Ικανή να εμπεριέχει δεκάδες ερμηνείες. 

Εγώ όμως είμαι συνηθισμένος άνθρωπος. Σχεδόν απλοϊκός. Και οι απλοϊκοί άνθρωποι δεν μπορούν παρά να αντιλαμβάνονται τα πράγματα ως τέτοια. 

Για μένα λοιπόν επαναπροσδιορισμός σημαίνει απλά.. ότι αλλάζω γραμμή πλεύσης γιατί συνάντησα σκόπελο μπροστά μου και αν θέλω να συνεχίσω το ταξίδι μου για να φτάσω κάποια στιγμή επιτυχώς στον προορισμό μου πρέπει να κάνω μια αλλαγή, μικρή ή μεγάλη εξαρτάται από την ανάγκη μου κάθε φορά, στη διαδρομή που ακολουθώ στο χάρτη μου. Ομως ο προορισμός δεν αλλάζει. Ισα-ισα που αυτός καθορίζει την πορεία κατά την διάρκεια του ταξιδιού. 

Δεν έχω να πω πολλά γιατί ένιωσα σαν να καθόμουνα πάνω σε ένα σύννεφο και ξαφνικά ένα τεράστιο διαστημικό χωνί, το ρούφηξε και εγώ...άρχισα να πέφτω προς τη γη...

Είχαμε ένα ρυθμό ταυτόχρονο, σαν τις ανάσες μας στον ύπνο που διαδέχονται η μία την άλλη γαλήνια...και ξαφνικά κοντοστέκεσαι, δίχως προφανή λόγο και μικραίνεις το βήμα σου παρόλο που γνωρίζεις πως θα μείνεις πίσω...

Και ξέρεις ποιό είναι το θέμα; Στο δικό μας το δρόμο...δεν γίνεται να προχωράμε παράλληλα αν δεν περπατάμε μαζί... Συντονίσου...για χάρη μας...

Ο Μεγάλος Ερωτικός

"Αδιαφορώ   

για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω   

στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Περιφρονώ   

αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός".


Μάνος Χατζιδάκις
Νοέμβριος 1980 - Μάρτιος 1981

Διαδώστε την αγάπη..

Ολα ξεκίνησαν όταν ένας μακρυμάλλης καλοσυνάτος τύπος ονόματι Juan Mann αποφάσισε να βγει στους δρόμους με πλακάτ στο οποίο ζητούσε να δώσει στον κόσμο ...μια αγκαλιά...για να τους φωτίσει την ημέρα.. 

Τα αποτελέσματα αυτής της ιδέας, που αφού επιχειρήθηκε να τερματιστεί από την αστυνομία, μετεξελίχθηκε σε εθνική καμπάνια παίρνοντας στη συνέχεια παγκόσμιες διαστάσεις, καταγράφονται σε αυτό το βαθιά συγκινητικό video με την καθηλωτική μουσική των Sick Puppies..στο οποίο δηλώνεται το αυτονόητο..."We are all the same".. Απλά υπέροχο...

http://www.youtube.com/watch?v=vr3x_RRJdd4

Σοκολατένια ημι-αμαρτία

Μια παραδοσιακά μαμαδίστικη συνταγή την οποία προσάρμοσα εύκολα στα σημερινά «πολιτικώς ορθά» διατροφικά δεδομένα. 

Το αποτέλεσμα γευστικότατο, χωρίς να χάνει τίποτα από την κλασσική του γεύση, θυμίζει έντονα…ξένοιαστα παιδικά απογεύματα..

Εγώ το έκανα για να γλυκάνω το αγόρι μου και αν κρίνω από το τι άφησε στο πιάτο του, μάλλον του άρεσε πολύ..:-)

Υλικά

1 βιτάμ με γιαούρτι

1 πακέτο μπισκότα «Μιράντα» ολικής αλέσεως

2 αυγά

1 κούπα μαύρη ζάχαρη (χτυπημένη στο multi αρκετή ώρα για να γίνει πολύ ψιλή)

4 κουταλιές σκούρο κακάο (ΙΟΝ κατά προτίμηση)

1 σφηνάκι λικέρ

2 βανίλιες

Εκτελώ...δίχως έλεος

Ρίχνω το βούτυρο σε μια λεκανίτσα και ανακατεύω με την μαύρη ζάχαρη. Προσθέτω τα χτυπημένα αυγά, τις βανίλιες, το κακάο και ανακατεύω. Σε ένα άλλο σκεύος έχω σπάσει σε μικρά κομμάτια τα μπισκότα ολικής και τα ποτίζω με το λικέρ. Εγώ είχα με γεύση ρόδι και έγινε ωραιότατο. Εσείς βάζετε ότι έχετε επίσης. Αφού τα ανακατέψω καλά να πάει το λικέρ παντού τα ενώνω με το προηγούμενο μείγμα και τα ανακατεύω όλα μαζί πια να γίνει ένα ομοιογενές μείγμα.

Απλώνω ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο και τοποθετώ το μείγμα μου δίνοντας του όσο καλύτερο ορθογώνιο σχήμα μπορώ. Το βάζω στο ψυγείο ή στην κατάψυξη ανάλογα με το όσο σφιχτό θέλω να είναι όταν το σερβίρω. Κόβω το γλυκό μου σε φέτες και συνοδεύω με ψιλοκομμένα φουντούκια όταν το σερβίρω, ρίχνοντας εαν επιθυμώ και λίγο σιρόπι σοκολάτας από επάνω για εφέ.

Ωραίος τύπος, am I not; 

Για το βασιλόπουλο μου..:-)

"Πολλές αγάπες γνώρισα 

αγάπησα και χώρισα 

μα όπου και αν γυρνούσα 

εσένα...ζητούσα 

Στα όνειρα τα χίλια μου 

σε γύρευαν τα χείλια μου 

σε γύρευε η ψυχή μου 

και οι πόθοι οι κρυφοί μου 

Πόσο λυπάμα 

τα χρόνια που πήγαν χαμένα 

πριν να γνωρίσω εσένα 

που πρόσμενα καιρό 

Μα πως φοβάμαι 

πως ίσως μια μέρα σε χάσω 

γιατί να σε ξεχάσω 

ποτέ δεν θα μπορώ 

Γύρε κοντά μου 

αγάπη γλυκιά μου 

Θέλω ακόμα 

ξανά να σου πω 

Μα πως φοβάμαι

πως ίσως μια μέρα σε χάσω

και πως να σε ξεχάσω 

που τόσο σ'αγαπώ 

Πόσο λυπάμαι 

τα χρόνια που πήγαν χαμένα 

πριν να γνωρίσω εσένα 

που πρόσμενα καιρό 

Μα πως φοβάμαι 

πως ίσως μια μέρα σε χάσω 

γιατί να σε ξεχάσω 

ποτέ δεν θα μπορώ 

Γύρε κοντά μου 

αγάπη γλυκιά μου 

Θέλω ακόμα 

ξανά να σου πω 

Και πως φοβάμαι 

πως ίσως μια μέρα σε χάσω 

και πως να σε ξεχάσω 

που τόσο σ'αγαπώ..." 

ένα τραγούδι από την μεγάλη Σοφία Βέμπο...που φέρνει στο μυαλό γλυκές νοσταλγικές στιγμές που αν και δεν έζησα ποτέ...με κάποιον τρόπο υπάρχουν παραδόξως αποθηκευμένες ως μνήμες μιας άλλης εποχής στο dna μου...και για αυτό είναι πάντοτε για μένα πολύ αγαπημένες..

Ευχαριστώ πολύ όποιον το ανέβασε στο youtube.

http://www.youtube.com/watch?v=w_Y_1qNwqhc

Ασκηση θετικής σκέψης

Πολλές φορές εκπλήσσεσαι με το τι μπορεί να κάνει το μυαλό σου για να σε βοηθήσει να αποβάλλεις την μαυρίλα σου..Τις προάλλες λοιπόν προσπαθούσα να βρω κάτι για να μου φτιάξει τη διάθεση και σκέφτηκα να σχεδιάσω το σπίτι των ονείρων μου...για την στιγμή εκείνη που κατά έναν μαγικό τρόπο θα έχω βρεθεί με χρήματα αρκετά ώστε να μην μου στερήσουν ούτε ένα λιθαράκι από το να δημιουργήσω αυτό ακριβώς που φαντάζομαι..

Ηταν μια ιδιαίτερα παραγωγική σκέψη όπως αποδείχτηκε τελικά αφού ο σχεδιασμός του απασχόλησε το μυαλό μου για πάνω από 3 ώρες. 

Το σίγουρο είναι πως θέλω ένα cottage house, ελληνιστί "μικρό 

σπίτι στην εξοχή"..

Με πλούσιο κήπο, ψηλά δέντρα, 

ξύλινο λευκό φράχτη,

σκεπαστή  βεραντούλα... 

πολλά μεγάλα παράθυρα και μικρούς φεγγίτες...

 

μεγάλο πέτρινο τζάκι... 

μια φωτεινή κουζινούλα γεμάτη χρώμα και λουλούδια...

περίτεχνες πόρτες...

ζεστές.. λουσμένες από τον ήλιο.. κρεβατοκάμαρες... 

                                                   και χρώμα...παράλογα έντονο χρώμα..στα πιο απρόβλεπτα σημεία, 

όπως π.χ. το μπάνιο...

Για όποιον δεν κατάλαβε...και θέλει να κάνει μια δωρεά για την πραγμάτωση αυτού του ονείρου μου...    μπορώ ευχαρίστως να την αποδεχτώ και να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ευγνωμονώντας τον...Εις αναμονή...:-)

Κυρίες και κύριοι...υποδεχτείτε..ένα μεγάλο...μακρινό...φθινόπωρο..

Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Είναι μάλλον αυτός ο θολός οκτώβρης που μου συννεφιάζει την καρδιά και με κάνει να νιώθω ευάλωτη. Ισως είναι και το γεγονός πως όταν έχεις περάσει ένα τόσο σπουδαίο καλοκαίρι και βλέπεις μπροστά σου ένα ομιχλώδες - κυριολεκτικά και μεταφορικά - τοπίο κάπως...να...σαν να αποκαρδιώνεσαι..σαν να χάνεις την δύναμη σου..

Κάποιος μου έκοψε τα μαλλιά μου στον ύπνο δεν εξηγείται αλλιώς.. 

Καλά λέω εγώ πως δεν μου πάει καμία άλλη εποχή εκτός από το καλοκαίρι. Με το που άρχισε να κρύβεται ο ήλιος, σαν να ήρθε κάποιος και έσκασε πάνω από το κεφάλι μου μια γιγάντια μούτζα.. 

Και έχω και μετράω. 

Ενα πόδι που με πρόδωσε άσχημα εδώ και μια βδομάδα, με κάνει να κλαίω από τον πόνο σαν μικρό παιδί..και μου κατεβάζει τις άκρες των χειλιών μου από το παράπονο.. σαν να είμαι 5 χρονών και να αρνούνται να μου πάρουν το παιχνίδι που θέλω να αποκτήσω. 

Μια δουλειά που έφτασε να μου δημιουργεί απέχθεια πια...Πολλές φορές σκέφτομαι ότι σπάω κεφάλια σαν να είναι κορίνες του μπόουλινγκ και τους ξαπλώνω όλους κάτω... Ξυπνάω κάθε πρωί και σκέφτομαι...'Οχι Θεε μου πάλι...Αλλη μια μέρα της Μαρμότας σήμερα..και μετά σκέφτομαι όλους αυτούς που θα κάνανε τα πάντα για να έχουν μια δουλειά..και νιώθω τόσο αχάριστη που θεωρώ κάποια πράγματα δεδομένα.. 

Μια άλλη δουλειά που περιμένει στη γωνία και θα μπορούσε να αποτελεί μια ζαχαρίτσα για να βγάλω τον δύσκολο χειμώνα πιο εύκολα..αφού είναι κάτι που με ενθουσιάζει, φαίνεται ότι βάση ενός επουράνιου σχεδίου το οποίο μάλλον δεν μπορώ να κατανοήσω προς το παρόν...πάει να σκοντάψει τελικά. 

Η αγάπη μου. Ομορφη, μοναδική αλλά και τόσο μακρινή. Ασχημο πράγμα να νιώθεις ότι όταν πραγματικά χρειάζεσαι αυτόν που αγαπάς περισσότερο κοντά σου για να σε στηρίξει...αυτός απλά δεν μπορεί να είναι δίπλα σου ως φυσική παρουσία...Μερικές φορές δε ούτε καν ως τηλεφωνική...Μα είναι ζωή αυτή που σου στέλνει στο δρόμο σου αυτό που περίμενες πάντοτε, αλλά για να σπάσει πλάκα μαζί σου δεν σε αφήνει να το ζήσεις έτσι όπως θα έπρεπε ; 

Και όταν το πολυσκέφτομαι αυτό, νομίζω ότι κάποιος μου ρίχνει ξαφνικά μια κουρτίνα στα μούτρα. Και κυκλοφορώ σαν να έχουν παθει όλοι οι μύες του προσώπου μου παράλυση. Ανέκφραστη τελείως. Και βαριέμαι τόσο πολύ να απαντάω σε όλους όσους με ρωτάνε "Τι έχεις; Τι μούτρα είναι αυτά σήμερα"...γιατί έχω αυτά τα μούτρα. Μου την δίνει που δεν έχει προχωρήσει η επιστήμη ακόμη αρκετά ώστε να σε κάνει αόρατο όταν χρειάζεται, για να μπορείς να αποφεύγεις τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις, καταστάσεις, κ.λ.π.  

Ξέρω ότι δεν αποτελώ εξαίρεση. Ξέρω ότι στους περισσότερους μας έτσι συμβαίνει. Στερεύουν οι αντοχές μας. Νιώθω ένας σάκος του μπόξ. Οπου διάφορα πράγματα τον χτυπάνε. Μου είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές να τα περνάω όλα μόνη μου...γονατίζω...δειλιάζω...σηκώνω τα χέρια ψηλά και σκέφτομαι...δεν μπορώ να προσπαθώ να τα καταφέρνω άλλο μόνη μου..βοήθεια..ας με σώσει κάποιος...

Και ξεκινάς να κλαις...και να κλαις...και να κλαις...και αναρωτιέσαι μα καλά...αυτή η δεξαμενή δεν θα στερέψει ποτέ ; πόσο έχει ακόμη να βγάλει ; και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι το ίδιο με το πόσο είχε τελικά να βγάλει ακόμη..

Και όταν τελειώνει όλο αυτό το ξέσπασμα κάποια στιγμή...και το τσουνάμι των παραπόνων μου έχει πιά κοπάσει...πάλι με πιάνουν ενοχές που είμαι τόσο άδικη απέναντι στη ζωή μου...γιατί οκ...ίσως δεν είναι η πιο ζηλευτή ζωή του κόσμου, είναι όμως σε γενικές γραμμές μια υγιής ζωή, έχει πολλές σπουδαίες στιγμές, στολίζεται από όμορφους ανθρώπους, μου χαρίζει μνήμες που έχουν βαρύτητα, μου δημιουργεί συνθήκες και καταστάσεις που με κάνουν - στα νορμάλ μου - να θεωρώ πως το καλύτερο σενάριο δεν θα ήταν απαραίτητα και το πιο τρελλό...

Ειλικρινά το μόνο που θα ήθελα τώρα είναι να καθόμασταν σε αυτό το παγκάκι της φωτογραφίας..αμίλητοι αλλά αγκαλιασμένοι...