H αγάπη η καθαρή είναι πάντα αμοιβαία...

…..Tον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει..
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω. Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω. Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη. Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.
Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη. Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον. Απλά και αληθινά. Απλά και ήσυχα.
Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.
Μάρω Βαμβουνάκη

"Ευγνωμοσύνη" ............Στο Βασίλη μου

Ήρθες στη ζωή μου αναπάντεχα,
ένα μικρό αγόρι που έπρεπε να έχει μια μορφή
και δανείστηκε αυτή ενός μεγάλου άνδρα..
Μια παγιδευμένη ψυχή που λαχταρούσε να πετάξει ξανά
Ένα κορμάκι τραυματισμένο…με πληγές βαθιές,
σημάδια σμιλευμένα από χρόνια...

Υποκλίθηκα στη εντιμότητα σου,
στην ανάγκη σου να συνεχίσεις να στέλνεις στην καρδιά σου αίμα,
στην γενναιότητα με την οποία ορίζεις τη ζωή σου
ακόμη και όταν αυτή έπαψε να είναι δίκαιη μαζί σου..

Σε ευγνωμονώ ψυχή μου,

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις αχόρταγη,
όταν ονειρεύομαι ατελείωτες διαδρομές πάνω στο πρόσωπο σου
στα τόξα από τα φρύδια σου.. πυκνά, σκούρα, γαϊτάνια
που φυλάνε στη σκιά τους τα μάτια σου...
τα πολύτιμα μου μάτια σου,
ίδια με το χρώμα που παίρνει η φωτιά
όταν γεννάει το κάρβουνο…

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις ταπεινή,
όταν με περισσή ευλάβεια ακροφιλώ
τις καμπύλες που κάνουν τα χείλη σου
όταν μου γελάς…
όταν αναρωτιέμαι σαστισμένη
«ποιος θεός μπορεί να χάρισε όλα τα χρώματα του κόσμου
σε ένα χαμόγελο;»

Σε ευγνωμονώ γιατί ξάφνου εκτιμώ,
το πόσο πολύτιμη μπορεί να γίνει μια μικρή παλάμη
όταν η χούφτα μου μαγκώνει το στόμα σου
ελπίζοντας να κρατήσει για πάντα εκεί
όλα αυτά που τα χείλη σου προφέρουν
μονάχα για μένα..

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις υπομονετική,
όταν αφουγκράζομαι έναν- έναν
τους χτύπους της καρδιάς σου
σαν ξαπλώνω στο στήθος σου
και είναι αυτός ο ήχος που φέρνω στο μυαλό μου
τις νύχτες που δεν είσαι δίπλα μου
για να με λυτρώσει γλυκά ο ύπνος..

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις άτρωτη,
όταν με προκαλείς να κάψω τα σωθικά μου
με τη μυρωδιά σου,
να σε ρουφήξω λαίμαργα με την οσφρητική μου μνήμη,
να ανακαλώ έτσι το είναι σου
όποτε το «είμαι» φαντάζει απίστευτα γυμνό χωρίς εσένα…

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις πολυμήχανη,
όταν γυρεύω να βρω τρόπους να φυλακίσω τη γεύση σου…
να τη φυλάξω, να μη χάσω ούτε σταγόνα της…
όταν παιδεύομαι να σε υφάνω…να σε συγκεντρώσω ολάκερο…
να σε κάνω απτό…να σε αναδομήσω κύτταρο-κύτταρο…
να σε έχω εδώ…δικό μου…
άντρα….σύντροφο….εραστή….φίλο.…άνθρωπό μου

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις επίμονη,
όταν ακόμη και αν ξέρω πως όσο και να κεντήσω
αυτό το αόρατο υφαντό από το δέρμα σου
δε θα μπορέσω ποτέ να το στολίσω με όλα όσα είσαι…
πάλι κάτι θα έχω ξεχάσει…
γιατί εσύ δεν αποτυπώνεσαι….αγάπη μου..

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις ακόρεστη,
όταν μου προσφέρεις τον απόλυτα δοτικό έρωτα σου…
γεννώντας πρωτόγνωρα και έξω από τακτικές
την ανεξάντλητη επιθυμία στο κορμί μου
να σε νιώθει διαρκώς κομμάτι του..

Σε ευγνωμονώ γιατί μου αρκεί να ακούσω το χάδι της φωνής σου
για να μου διώξεις μακριά κάθε κακό μου όνειρο
κάθε τρομακτικό μου εφιάλτη..

Σε ευγνωμονώ που με εμπιστεύτηκες
και με άφησες να δω μέσα σου…
ξέρω καλά πως μόνο εύκολο δεν ήταν

Σε ευγνωμονώ που μου χαρίζεσαι...
όσο οι συνθήκες της αλήθειας που ζεις
σου το επιτρέπουν

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος
και να μην με αγχώνει το αύριο,
αφού το σήμερα μου είναι τόσο σπουδαίο..

Σε ευγνωμονώ γιατί με κάνεις να νιώθω τυχερή
σκεπτόμενη ότι αυτό που ζούμε
άλλοι άνθρωποι δεν το έχουν καν αντικρύσει ποτέ..

Σε ευγνωμονώ γιατί δεν με φοβάσαι..
ξέρεις αλήθεια πόση τόλμη χρειάζεται
να ζεις αληθινά τις στιγμές που η ζωή σου χαρίζει ;

Σε ευγνωμονώ γιατί με γεμίζεις έμπνευση..
για δες…ήδη τόσες σελίδες γεμάτες από ότι είσαι
και να’ σαι σίγουρος πως θα μπορούσα ακόμη να συνεχίσω να γράφω..

Σε ευγνωμονώ για όλα αυτά που είσαι
και για άλλα τόσα...μεγάλα και μικρά…
που γνωρίζεις αλλά και που αγνοείς…

Τέλος, σε ευγνωμονώ που μου φανερώθηκες…
είχα καιρό να μισοκλείσω τα μάτια μου
μπροστά σε τέτοιο φως..